مهدی جان با دلی شکسته زمزمه های وجودم را می نویسم

 

می نویسم

دریایی بی کران میان من و تو فاصله است،

رودخانه ی زندگیمان در خشکسالی عجیبی فرو رفته است،

 ماهی ها همه از شدت تشنگی جان داده اند

و دیگر صدای خروشان آب بر روی سنگریزه های زندگی به گوش نمی رسد.

ای کاش قبل از رسیدن این خشکسالی، می توانستم آمدنش را درک کنم!!!

می توانستم در ک کنم که روزی سرما خواهد رسید!!!

دیگر رودخانه ای نیست تا در امواج بی کران آبهایش شنا کنیم

چقدر سخت است که با چشمانت خشکسالی رودخانه زندگیت را ببینی

و با دستان  بسته همچنان نظاره گر آن باشی

دلم برای تمام ماهی های این رودخانه می سوزد

ذلم برای تمام سنگریزه هایی که با عشق برای این رودخانه انداخته ام می سوزد

دلم می سوزد که دیگر رودخانه ای نیست که در کنارش آرام بنشینم

همه چیز خشک شد

ای کاش باران بیاید

ای کاش آنفدر ببارد

آنقدر ببارد

که این خشکسالی  رودخانه زندگیم تبدیل به سیلابی از محبت گردد

آنقدر ببارد که بتوان دوباره در آبهایش تکه چوبی را از سر راه آبها برداشت و دوباره به جریان رودخانه برگرداند

آقاجان ای کاش ببارد ای کاش ببارد!!!!!!!!!!!!!!!!!!!